​

​

Drie jaar lang volgt er een briefwisseling, waarin alle brieven door de Duitsers worden geopend. Teddy fixeert in zijn sombere leven als soldaat het beeld van Poucette in zijn dromen over de toekomst als een "cultus". Zijn brieven zijn melancholisch en hij wacht op de zeldzame toestemming om haar te bezoeken.

 

Maar de realiteit van Poucette, die naar de Academie voor Schone Kunsten ging, is zo anders dan het lot van Teddy. Zorgeloos ziet ze zichzelf van school bevrijd, omdat ze gesloten zijn en ze volgt alleen elke ochtend tekenlessen. Daar ontmoet ze nieuwe kameraden en vooral Serge Creuz.

Het bezette Brussel hervat geleidelijk zijn sociale leven en de brieven van Poucette zijn luchtig en kinderachtig. In wanhoop zal Teddy verschillende keren proberen haar in Brussel te ontmoeten. Zij zal hem als vriend ontvangen omringd met haar nieuwe vriendenclub.

​

In een brief zal hij haar bekennen dat hij haar later een zware bekentenis zal afleggen. Hij zou in het Duitse leger zijn gegaan, omdat hij geen keuze had en daar vóór bij  een inval was gepakt. Het was óf dat óf de zoutmijnen. Maar later bleek dat hij uit vrije wil was gegaan. Zijn vader was  een vriend van Pierre Laval.

Het valt nog te bezien wat werkelijk zijn manoeuvreerruimte was.

 

Hij wordt ernstig ziek en zal enkele maanden in het ziekenhuis doorbrengen. Omdat hij een Argentijnse moeder had, belandde hij daar aan het einde van de oorlog in ballingschap in Argentinië.